Και να που έφτασε αισίως η 35η επέτειος της ηρωικής επετείου του Πολυτεχνείου. Όλοι μας, συγκινημένοι, συγκλονισμένοι, συνεπαρμένοι και γεμάτοι αναμνήσεις και βιώματα από τα τραγικά γεγονότα θα καθίσουμε με σεβασμό μπροστά από τους τηλεοπτικούς δέκτες και θα παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις και την μεγαλειώδη πορεία…
Πέρα από την πλάκα τώρα.
Το ιστολόγιο αυτό δεν έχει καμία όρεξη να μπεί σε μία άνευ ουσίας ιστορική διένεξη περί όσων συνέβησαν (ή δεν συνέβησαν) την 17η Νοεμβρίου 1973. Όσοι έζησαν την περίοδο εκείνη είναι σε θέση να κρίνουν. Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν θα παίξουμε το ρόλο του υπερασπιστή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Όχι επειδή φοβόμαστε μην μας “χαρακτηρίσουν κάπως” (όπως τρέμουν κάποιοι άλλοι πολιτικώς “ορθοί”… ακροδεξιοί), αλλά για τον λόγο ότι από άποψη Αισθητικής και Ιδεών βρισκόμαστε μακριά από το καθεστώς εκείνο (το οποίο οφείλουμε σε κάθε περίπτωση να πούμε, και για να είμαστε δίκαιοι, προσέφερε -αν και 7ετές- περισσότερες υπηρεσίες στην Πατρίδα και τον Λαό από την… 34χρονη “μεταπολιτευτική δημοκρατία”). Εν είδει αφιερώματος στην μεγάλη αυτή επέτειο, θ’ αναφερθούμε στην (λίγο-πολύ γνωστή) τραγική ιστορία μιάς ηρωίδας, της νεαρής Ηλένιας Ασημακοπούλου.
Την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου λοιπόν, το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων νεκρών (σύγχρονων και παλαιότερων, μιας και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κλπ) που γέμισαν το πολυπαθές κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελά του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης νεαρής κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο -που έμεινε στην “ιστορία” σαν της Ηλένιας το κάγκελο- υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: “Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει.”
Το “δράμα” το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές δε - η “Αυγή”- έγραψε κατά λέξη τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: “Τί απόγινε η Ηλένια μου; Η τραγωδία ενός αγοριού που ψάχνει ακόμα για το δολοφονημένο κορίτσι του” και τον υπότιτλο: “Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη από σφαίρα. Τι απόγινε;”, λέει:
Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα “Τι απόγινες;”.
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε τί απέγινε το νεαρό κορίτσι. Το σκίτσο (φωτό) της “δολοφονημένης” Ηλένιας (στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι) ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας “ΜΠΡΕΚ” και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου “Βογκ” (το σκίτσο της διαφημίσεως -είναι παστέλ- το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).
Τώρα μάθατε όλη την αλήθεια για την τραγική ιστορία της νεαρής Ηλένιας. Ως ιστολόγιο νιώθαμε ψυχικά την ανάγκη να αναρτήσουμε αυτό το κείμενο από σεβασμό στην μνήμη της, καθώς για να βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας στον εορτασμό της μεγάλης αυτής επετείου που θα εορταστεί και φέτος (όπως κάθε χρόνο) με τόση επισημότητα.
από το blog ΗΛΙΟΦΟΡΟΣ
Πέρα από την πλάκα τώρα.
Το ιστολόγιο αυτό δεν έχει καμία όρεξη να μπεί σε μία άνευ ουσίας ιστορική διένεξη περί όσων συνέβησαν (ή δεν συνέβησαν) την 17η Νοεμβρίου 1973. Όσοι έζησαν την περίοδο εκείνη είναι σε θέση να κρίνουν. Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν θα παίξουμε το ρόλο του υπερασπιστή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Όχι επειδή φοβόμαστε μην μας “χαρακτηρίσουν κάπως” (όπως τρέμουν κάποιοι άλλοι πολιτικώς “ορθοί”… ακροδεξιοί), αλλά για τον λόγο ότι από άποψη Αισθητικής και Ιδεών βρισκόμαστε μακριά από το καθεστώς εκείνο (το οποίο οφείλουμε σε κάθε περίπτωση να πούμε, και για να είμαστε δίκαιοι, προσέφερε -αν και 7ετές- περισσότερες υπηρεσίες στην Πατρίδα και τον Λαό από την… 34χρονη “μεταπολιτευτική δημοκρατία”). Εν είδει αφιερώματος στην μεγάλη αυτή επέτειο, θ’ αναφερθούμε στην (λίγο-πολύ γνωστή) τραγική ιστορία μιάς ηρωίδας, της νεαρής Ηλένιας Ασημακοπούλου.
Την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου λοιπόν, το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων νεκρών (σύγχρονων και παλαιότερων, μιας και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κλπ) που γέμισαν το πολυπαθές κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελά του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης νεαρής κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο -που έμεινε στην “ιστορία” σαν της Ηλένιας το κάγκελο- υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: “Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει.”
Το “δράμα” το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές δε - η “Αυγή”- έγραψε κατά λέξη τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: “Τί απόγινε η Ηλένια μου; Η τραγωδία ενός αγοριού που ψάχνει ακόμα για το δολοφονημένο κορίτσι του” και τον υπότιτλο: “Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη από σφαίρα. Τι απόγινε;”, λέει:
Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα “Τι απόγινες;”.
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε τί απέγινε το νεαρό κορίτσι. Το σκίτσο (φωτό) της “δολοφονημένης” Ηλένιας (στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι) ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας “ΜΠΡΕΚ” και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου “Βογκ” (το σκίτσο της διαφημίσεως -είναι παστέλ- το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).
Τώρα μάθατε όλη την αλήθεια για την τραγική ιστορία της νεαρής Ηλένιας. Ως ιστολόγιο νιώθαμε ψυχικά την ανάγκη να αναρτήσουμε αυτό το κείμενο από σεβασμό στην μνήμη της, καθώς για να βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας στον εορτασμό της μεγάλης αυτής επετείου που θα εορταστεί και φέτος (όπως κάθε χρόνο) με τόση επισημότητα.
από το blog ΗΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου